Pierre Bertrand (Cagnes-sur-Mer, 1972) is een fenomeen in de Franse jazz, hij is niet alleen saxofonist, fluitist en muziekleraar maar ook componist, orkestleider, arrangeur en schrijver van filmmuziek, oprichter van een big band, kortom hij heeft een indrukwekkende cv. Hij begon de Paris Jazz Big Band in 1998 samen met Nicolas Former en won met het orkest de Django d’Or. Hij schreef arrangementen voor jazzmusici als André Ceccarelli en Diego Imbert maar ook voor Claude Nougaro en Charles Aznavour, hij was ook verantwoordelijk voor talrijke soundtracks voor films. In 2010 kwam zijn eerste album uit “Caja Negra” met muzikanten uit de jazz en flamenco. Voor zover ik kon nagaan is dit zijn achtste album.

“Harmony is everywhere. Music delights and heals us. Colors are memories and enchantment. My lifelong friend Jean-Antoine Hierro has blended colors and hidden words in his series of luminous paintings entitled Hidden Words. For each of my musical compositions I allowede each painting to resonate its own words and colors”. Aldus Pierre Bertrand in het cd boekje. De met felle kleuren uitgevoerde schilderingen van Hierro vullen het cd boekje, het heeft veel van graffiti en mij kan het allerminst bekoren. De muziek daarentegen wel en daar gaat het per slot van rekening over. Bertrand werkte al eerder samen met de kunstenaar Hierro, deze verzorgde de hoezen voor de albums “Joy” uit 2016 en “Far East suite” uit 2018 en nu dus ook voor “Colors”. Behalve Pierre Bertrand op fluit en saxofoons horen we de Zweed Anders Berggrantz op trompet, Pierre- Alain Goualch op piano en Fender Rhodes, Christophe Wallemme op contrabas en Laurent Robin op drums. Het album opent met “Sweet Dreams”, een dromerig en kalm nummer met fraai samenspel tussen fluit en trompet.

Het tempo wordt opgeschroefd in “Sunshine” met fraaie solo’s van Bertrand op de sopraansax en Goualch op piano. Ook in “You are my blood” is er spraken van een stevig ritme en een geslaagd groepsgeluid, trompet, tenorsax en piano, elk krijgt de ruimte voor fraaie solo’s begeleidt door de strakke ritmesectie, toffe muziek min of meer in de hardbop traditie. Bijzonder is ook het nummer “Breath slowly the life” met een spannende opbouw en een knappe wisseling van de tempi, alweer een ingenieuze compositie van Bertrand. Het vrolijk voort huppelende “Sanguine comme une orange” met razendsnelle piano akkoorden en een prachtige solo van de Zweedse meester trompettist, geweldig die man, Anders Berggrantz, en knap pizzicato spel van Wallemme op de contrabas en tenslotte een supersnelle solo van Bertrand op de dwarsfluit, het kan niet op ! Een van de (vele) hoogtepunten op dit album. Deze schitterende muziek roept reminiscenties op aan de samenwerking van Miles Davis met Gil Evans, in dien mate dat het spel van Bergrantz doet denken aan dat van Miles en de fraaie composities van Bertrand aan Gil Evans. Een mooier compliment is nauwelijks denkbaar, dunkt mij.

Jan van Leersum.